Do not go gentle into that good night
by Dylan Thomas (1951)
Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.
Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.
Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.
Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.
And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.
Ga niet gewillig in die zoete nacht
(vertaling door Jules Grandgagnage, 2025)
Ga niet gewillig in die zoete nacht,
Wie oud is moet nog branden tot het eind:
Vecht, vecht, tegen het duister dat je wacht!
Al vindt de wijze in de nacht zijn kracht
Daar zijn woord niet tot bliksem heeft geleid,
Toch verdwijnt hij niet vredig in de nacht.
De goede die, aangespoeld in de baai, zich beklaagt
dat de dans van zijn deugd daar fraaier kon zijn:
Vecht, vecht, tegen het duister dat je wacht!
De dolleman die zingend de zon in haar vlucht vangt,
En te laat inziet dat hij haar kwetste, met spijt:
Vecht, vecht, tegen het duister dat je wacht!
De ernstige, wiens blik pas stervende ontwaakt,
En 't blinde oog als meteoor blij rondleidt:
Vecht, vecht, tegen het duister dat je wacht!
Ook Gij, mijn vader, zo hoog door mij geacht,
Vloek en zegen mij, huilend van verwijt;
Ga niet gewillig in die zoete nacht:
Vecht, vecht, tegen het duister dat je wacht!